De tweede honkman van zowel UnipolSai Bologna als de nationale ploeg van Italië is de dertigjarige Alessandro Vaglio, die in beide ploegen ook de rol van aanvoerder opgedragen gekregen heeft. Dit jaar won hij met zijn club al de European Champions Cup en het Italiaans clubkampioenschap van de Serie A1. Dat deed hij als captain van vier ‘Olandesi’: John Polonius, Ericson Leonora en aanvankelijk Alex Rodriguez en Jarreau Martina. Van de laatste twee werd halverwege de reguliere competitie al afscheid genomen, maar de eerste twee streden tot de gewonnen finales mee voor Bologna. Komend weekend begint het Europees kampioenschap in Duitsland en daar verwacht Vaglio tegen zijn ploeggenoot Polonius te spelen.
Voor de Spaanse vierdaagse, waarin de Italiaanse nationale ploeg met aanvoerder Vaglio drie van de vier wedstrijden won, werd hij geïnterviewd door Stefano Arcobelli, honkbaljournalist van La Gazzetta dello Sport, de grootste sportkrant van Italië. In dat interview kwam ook onder meer de rol van de spelers uit het Koninkrijksteam bij Bologna ter sprake.
Arcobelli: Bij het onoverwinnelijke Bologna vertellen ze over over het hart van de diamant, de tweedehonkman die sinds acht jaar Alessandro Vaglio heet en nu de ultieme droom van dit jaar nastreeft: het ticket voor de Olympische Spelen van Tokyo. Bij Bologna had je een nieuwe ploeg maar jullie werden weer kampioen.
Vaglio: “Inderdaad, met acht nieuwe spelers zijn we erin geslaagd dezelfde fantastische chemie te creëren. Lele Frignani is een optimale trainer geassisteerd door een waardevolle staf. De chemie komt op een natuurlijke wijze naar buiten. De ambiance van de club helpt ons, doordat er veel professionaliteit is die de spelers verwent. Italië is niet een paradijs voor honkbalclubs, maar Bologna is een gelukkig eiland en die sereniteit voelen we als we in het veld staan.”
Arcobelli: Zijn de 8 nieuwe spelers snel geintegreerd?
Vaglio: Catcher Paz is halverwege het seizoen aangekomen (als vervanger van Jarreau Martina, PvN ) en heeft zich formidabel aangepast. Daardoor kon Marval zich richten op zijn slagwerk. Hij is half Cubaans en half Frans, had in AAA in de States gespeeld voor Oakland, maar gedroeg zich steeds bescheiden en positief. Polonius is een Nederlander van Curaçao en als korte stop speelde hij altijd dichtbij mij en straks speel ik tegen hem. De Amerikaan Perakslis is twee keer gekomen en toonde zich monumentaal op de werpheuvel. Je wint niet in je eentje, maar met allemaal samen. In de kleedkamer spreken we alle talen: ook het Papamiento, de taal van Curaçao. En verder Spaans, Engels, Frans en natuurlijk Italiaans. We zagen werpers Pizziconi en Crepaldi herstellen van blessures en de jonge Scotti heeft als reliever ons enorm geholpen. Aan slag hebben Grimaudo en Ferrini uitstekend gepresteerd.
Arcobelli: Hoe heeft je rol van aanvoerder bijgedragen?
Vaglio: “Als verdediger heb ik waarschijnlijk mijn beste seizoen gedraaid, maar in het slagperk heb ik wel eens betere jaren gekend. Vermoedelijk omdat we toen meer wedstrijden speelden. Toch ben ik tevreden op mijn manier de ploeg geholpen te hebben. We verloren maar vijf wedstrijden. Mijn rol is om te verbinden tussen de spelers en hoe meer eenheid we bereiken, des temeer halen we onze doelstelling. Europees en Italiaans kampioen is maximaal.”
Arcobelli: Je bent met je 30 jaar al een echte leider!
Vaglio: “Ik herinner me dat ik Viterbo verliet toen ik achttien jaar was om me te ontwikkelen aan de Academie in Tirrenia. Daarna speelde ik voor Arrezzo en Grosseto. Vervolgens moest ik kiezen tussen professioneel verdienen of een meer solide werkelijkheid bij Bologna. Ik heb nooit getwijfeld tussen het hoogste aanbod en het serieuzere project. En nu pluk ik de vruchten. De tijd heeft me gelijk gegeven. E io ora vorrei arrivare all’Olimpiade! En nu wil ik de Olympische Spelen bereiken.”
