In 1974 plaatste Haarlem Nicols zich voor het tweede opeenvolgende jaar voor de finale van de Europa Cup 1 – de huidige European Champions Cup. Als tegenstander fungeerde het Italiaanse Nettuno. De finale ging over een ‘best of 3’ en werd op het thuiscomplex van Nettuno bij Rome gespeeld. Ton de Jager was in die tijd 2de honkman van de Haarlemse formatie.
“De Italianen deden er werkelijk alles aan om een situatie te creëren waarin het de thuisploeg zo gemakkelijk mogelijk werd gemaakt om te winnen. Pure intimidatie. Dat ging natuurlijk ten koste van ons.
Het begon al met het late moment waarop wij in ons hotel terecht konden, de middag vóór de eerste wedstrijd. Wilden we naar het trainingsveld, dan was de bus te laat, zodat onze planning weer in de war werd gestuurd.. Maar we bleven collectief gefocust op resultaat. Je moet je niet gek laten maken.”
De eerste wedstrijd
“Vrijdagavond gingen we aan de slag. Niet in de laatste plaats door enkele zeer discutabele beslissingen van de Spaanse hoofdscheidsrechter duurde de wedstrijd lang. Heel lang. Voor een deel veroorzaakt door het wegsturen van Leo Naaktgeboren en Jan-Dick Leurs. Maar na een verlenging waar maar geen einde aan leek te komen, hadden we de eerste winst wel binnen 2-3. Het was inmiddels nacht; het nog aanwezige thuispubliek liet hun afkeuring duidelijk blijken.”
De tweede wedstrijd
“Zaterdagavond stond de tweede wedstrijd op het programma. Bouke Vakkers kreeg als startende werper de leiding over de verdediging. Ik schoof door naar de korte stop positie en verving de geschorste Leo Naaktgeboren. Ondanks alle tegenslagen wonnen ook de tweede wedstrijd met 5-6. Vakkers bleef – met steun van zijn veld – goed overeind en routinier Jan-Dick Leurs, vanaf de start van de wedstrijd in het linksveld actief, maakte de laatste nullen.”
Voorbeeldige verliezers
“Die nederlagen kwamen keihard aan in het Italiaanse kamp. Speler/manager Faraone was onwaarschijnlijk boos. De afgang van de dubbele nederlaag in eigen huis was hem kennelijk te veel geworden. Op de tribune braken vechtpartijen uit. De carabinieri moest er de rust herstellen. De Italiaanse spelers hadden zoveel haast om weg te komen, dat drie Amerikaanse spelers – die als ‘versterking’ waren ingevlogen – alleen op het veld achterbleven. Die hebben wij toen maar met onze bus meegenomen en afgezet bij hun hotel.”
De derde wedstrijd
De derde wedstrijd werd nog wel gespeeld, maar dat ging nergens meer om. Er was ook bijna geen publiek bij, in ieder geval heel weinig Italianen. Jammer, want dan hadden zij hun club nog éénmaal kunnen zien winnen. Wij moesten het in die laatste wedstrijd doen zonder Boudewijn Maat. Hij moest zondagmiddag alweer terug naar Nederland omdat hij de maandag erna weer op school (hij was gymnastiekleraar) werd verwacht.
