Tekst: Jesper Langbroek

2021 is niet het jaar van Tom de Blok. De pitcher van Team Kingdom of the Netherlands begon uitstekend met een perfect game en een persoonlijk goed OKT, maar een profavontuur in Mexico en het EK vielen in het water door een elleboogblessure. “Ik zag dit jaar heel anders voor me.”

12 dagen prof in Mexico

Als pitcher van L&D Amsterdam vertrok De Blok (25 jaar) midden juni met Oranje naar Mexico voor het Olympisch kwalificatietoernooi, niet wetende dat hij daar voorlopig zou blijven. De Blok gooide in Puebla een sterke wedstrijd tegen de Dominicaanse Republiek, die hij puntloos liet in de eerste vijf innings. Diezelfde avond kreeg hij al aanbiedingen van Mexicaanse profclubs binnen. “Los Pericos kwam financieel met het beste voorstel. Ik hoorde goede verhalen over de club van medespeler Yurendell de Caster, die ook in Mexico heeft gespeeld. Ik besloot het avontuur aan te gaan.”

Voor het Koninkrijksteam liep het Olympisch kwalificatietoernooi niet goed af, maar De Blok kreeg de kans om opnieuw professioneel honkbal te spelen. Vijf dagen nadat hij zijn contract tekende, stond hij als startend pitcher op het veld in Puebla. Dit keer niet in het shirt van Oranje, maar in het wit-groene tenue van Los Pericos. Zijn debuutwedstrijd bleek achteraf gezien ook gelijk zijn laatste wedstrijd in Mexico.

“Na afloop voelde ik wat geks in mijn arm. Geen stekende pijn, maar een zeurend gevoel in mijn elleboog. De dagen daarna voelde ik tijdens het gooien meer en meer pijn. Ik heb geprobeerd om me terug te vechten voor de volgende wedstrijd, maar het ging niet meer. Het team ging op reis, maar ik bleef achter in Puebla en kon het einde van het seizoen niet meer spelen. Er kwam een deadline aan voor het inschrijven van internationale spelers en de club heeft me toen vrijaf gegeven. Voordat ik het wist, zat mijn tijd in Mexico er alweer op.”

EK kijken vanaf de bank

De Blok keerde terug naar Nederland om te revalideren met de fysiotherapeuten van het Nederlands team. Na vijf weken rust en twee weken kracht opbouwen met werpen, keerde hij terug bij de Amsterdam Pirates. “Ik heb twee wedstrijden gespeeld en in de laatste wedstrijd voor het EK tegen HCAW ging het weer fout. Ik zou twee of drie inningen gooien, maar bij de warm up pitches voor de tweede inning voelde ik bij de eerste bal die ik gooide veel pijn in mijn arm. Ik dacht: ‘Shit, daar gaan we weer.’”

In plaats van met Oranje af te reizen naar het EK in Italië, moest De Blok weer revalideren. Hij werd geopereerd aan zijn elleboog, waar een stuk bot vastzat in het gewricht. “Daardoor blokkeerde mijn arm elke keer op het moment van gooien. Dat stuk bot is samen met wat littekenweefsel weggehaald. In Mexico had ik waarschijnlijk hetzelfde probleem. Helaas heeft niemand dat toen opgemerkt. De timing van de terugval was erg vervelend, omdat ik het EK moest missen.”

Het EK zou voor De Blok een nieuwe kans zijn om zich in de kijker te spelen en mogelijk ergens een profcontract te verdienen. In plaats daarvan keek hij de wedstrijden thuis op de bank. “Dat was erg moeilijk. Ik wilde het team graag helpen en mijn steentje bijdragen. De jongens speelden geweldig en ik ben trots dat ze het EK weer hebben gewonnen. Maar persoonlijk is het dubbel. Ik baal ervan dat ik er geen onderdeel van ben geweest.”

De balans opmaken

Alles bij elkaar is 2021 een pechjaar voor De Blok. “Ik heb het gevoel dat ik de helft van het jaar geblesseerd ben geweest. Dat is als sporter het ergste wat je kan overkomen. Wie weet waar ik zonder die blessures had gestaan. Ik zag dit jaar heel anders voor me. Ik had alles onder controle en gooide goed, zelfs een perfect game. In Mexico wilde ik dat voortzetten en daarna hopelijk een stap maken naar Amerika. Alleen mijn arm werkte niet mee. Één lichamelijk mankement en je kunt niets meer.”

Ondanks zijn blessureleed blijft De Blok relativeren. “Sportief gezien was het een pechjaar, maar persoonlijk was het een topjaar. Ik heb het nieuws gekregen dat ik vader word en dat is geweldig. Ik kan wel lang stilstaan bij alle pech die ik heb gehad, maar dat is al gebeurd. Ik kan er niets meer aan veranderen. Er zijn belangrijkere dingen in het leven, zoals mijn gezondheid en die van mijn familie.”

“Mijn doel voor nu is om fit te worden. Ik hoop dat ik straks weer kan gooien zonder pijn. Dat is inmiddels een hele tijd geleden. Over drie tot vier maanden wil ik weer op honderd procent zijn. Daarna ga ik in Nederland spelen en knallen voor het nationale team. Wat er daarna komt, weet ik nog niet. Ik ben 25 jaar en kan nog jaren mee, als mijn elleboog het toelaat. De toekomst ligt open en ik geef niet op. Wie weet keer ik terug naar Mexico of kan ik ergens anders als prof spelen. De scouts zijn me vast nog niet vergeten.”