Win Remmerswaal, de eerste in Nederland (en Europa) opgegroeide Major Leaguer, is op 68-jarige leeftijd overleden. Remmerswaal leefde na een beroerte al sinds 1997 in een verzorgingshuis, maar wij blikken liever terug op zijn honkballeven.

Daarover verscheen eerder op deze website al een uitgebreid verhaal van Herman Hiemstra:

In de Major League Baseball is altijd plek voor echte talenten, óók als die van het andere einde van de wereld moeten komen. Uit Nederland bijvoorbeeld. In 1952 deed het management van de toenmalige New York Giants al verwoede pogingen om Han Urbanus te strikken voor een carrière in de Verenigde Staten. Hij ging niet op het aanbod in.

Een paar jaar later (1957) was het de beurt van Hamilton Richardson. Als zeer talentvol werper kreeg hij op Philipsburg (Sint Maarten) de mogelijkheid om naar de Chicago White Sox af te reizen. Hij wilde dolgraag, maar kort voor zijn vertrek brak hij in Santa Domingo zijn werparm. Ook dat ging dus niet door.

In 1974 stond de volgende kandidaat op: Win Remmerswaal, pitcher van het Haagse Hotam Storks. Hij kwam wel aan de eindstreep. Als eerste in Europa geboren en getogen honkballer haalde hij de hoofdmacht van een topteam uit de Major League: de Boston Red Sox.

Vanaf zijn eerste dag bij Storks was Ton Bodaan zijn achtervanger. Hij heeft de ontwikkeling van dit bijna on-Nederlands grote talent van dichtbij kunnen volgen.

Van start in de Hoofdklasse

Begin jaren zeventig kwam Remmerswaal als 17-jarige over van Wassenaar naar Storks. Hij was toen nog junior. Wat Bodaan zich nog goed herinnert was de bijna verlegen manier waarop het jonge talent zijn opwachting maakte.

“Ik herinner me nog een wedstrijd tegen Feyenoord. Win was voor ons de startende werper. In de eerste slagbeurt kwamen wij op achterstand. Eén slagman van Feyenoord sloeg een homerun, 0-1. Hierna volgden acht perfect verlopen innings; er kwam geen slagman meer op de honken. Toen begon meneer ineens aan zichzelf te twijfelen. Wij waren in de tussentijd op een 2-1 voorsprong gekomen, maar verloren de wedstrijd uiteindelijk wel met 2-3!”

Gelukkig was dat timide trekje snel voorbij. Een groot talent alleen was toen ook al niet voldoende. Geloof in eigen kunnen hoorde daar echt bij.

Langzaam maar zeker zag je hem groeien. Zijn meest dodelijke wapen was de fastball. Bij latere testen in de Verenigde Staten bleek dat hij voldoende snelheid in zijn worpen had om zich goed in de Major League te kunnen redden.

Vanaf 1972 maakte Remmerswaal deel uit van de Nederlandse honkbalselectie.

Wedstrijden in het Nederlands team

Zijn eerste internationale wapenfeiten vonden plaats in 1973, tijdens het Europees honkbalkampioenschap in Nederland. Uiteraard was aartsrivaal Italië de tegenstander. In de voorronde speelden de teams tegen elkaar en stond Italië in de derde inning op 6-4-voorsprong. Na een pitcherswissel kwam Remmerswaal op de heuvel en gooide 6 2/3 innings waarin hij geen loper thuis liet komen en slechts twee honkslagen en tweemaal vier wijd moest toestaan. Het lukte hem ook om negen man op drie slag uit te gooien. Nederland won de wedstrijd uiteindelijk met 7-6. In de finale stonden de teams opnieuw tegenover elkaar en na de winst werd Remmerswaal uitgeroepen tot beste werper van het toernooi. 

Cees Herkemij – in die jaren in verschillende coaching functies in het honkbal actief – tipte enkele talentscouts over Remmerswaal. Toen ging het snel.

Na eerst een aanbod te hebben gekregen van de Kansas City Royals om aan een try-out mee te doen, waren het de Boston Red Sox die er met de buit vandoor gingen.
Topscout Dick O’ Connell kwam tot overeenstemming met Remmerswaal die op 22 november 1974 een profcontract tekende.

Van start in de Minor League

Zoals voor iedere andere nieuweling begon de weg naar de top voor Remmerswaal in het onvolprezen farm system. Veel trainen en hard werken, dat was dé manier om van niveau A naar niveau AAA (het voorportaal van de Major League) te komen.

Het werk in de Minor League werd in 1979 afgewisseld met wedstrijden in de Winter League (in Puerto Rico) en deelname aan de Spring Training bij de hoofdmacht van de Boston Red Sox.

In Puerto Rico raakte hij voor het eerst geblesseerd aan zijn werparm. Hij herstelde deze eerste keer nog van de problemen. Hij speelde er voor de Ponce Leones – een team waarmee hij de landstitel zou winnen. Maar een team ook met een probleem. Journalist Maria Elena Salins geeft tekst en uitleg: over de club is ooit een vloek uitgesproken. Spelers die daar gespeeld hebben maakten later in hun carrière en verdere leven tragische gebeurtenissen mee. In een artikel noemt zij Remmerswaal bij naam als een van de ‘groten’ die bij de club speelden, met wie het later slecht is afgelopen.

Een bijzondere wedstrijd in Triple A

In Pawtucket – het triple A filiaal van de Boston Red Sox – maakte Remmerswaal het vestigen van een heus wereldrecord mee. De wedstrijd ging tussen de Pawtucket Red Sox en de Rochester Red Wings, behorend bij de Baltimore Orioles organisatie. Op 18 en 19 april 1981 speelden beide teams maar liefst 33 innings. Naast latere Major League sterren als Wade Boggs (o.a. New York Yankees en Tampa Bay Rays) en Carl Ripken jr. (Baltimore Orioles) maakte ook Win Remmerswaal zijn opwachting in de wedstrijd. Hij kwam na 17 2/3 inning in het veld en gooide 4 1/3 inning. Zijn cijfers: 3K-3BB-4H. Uiteindelijk won Pawtucket met 3-2. Dit wereldrecord wordt nog elk jaar gevierd.

Het debuut bij de hoofdmacht in Boston

Door zijn goede seizoen in Pawtucket kreeg Remmerswaal de uitnodiging van manager Don Zimmer om op 3 augustus 1979 te debuteren in de hoofdmacht van Boston tegen Milwaukee. Het begin van een loopbaan die slechts twee seizoenen zou duren. Een chronische blessure aan zijn werparm maakte verder spelen onmogelijk. In twee seizoenen kwam Remmerswaal voor de Red Sox 22 keer in actie. Win pakte drie keer de win tegenover één loss en sloot zijn loopbaan af met een ERA van 5.50 en 36 strikeouts.

Omdat er toen geen afdoende behandeling mogelijk bleek tegen peesontstekingen werd zijn contract beëindigd en kon hij vertrekken. Als de ervaring met de zogenoemde Tommy John Surgery toen minimaal net zo ver zou zijn als nu, dan had hij zijn carrière – na een medische ingreep – vermoedelijk kunnen voortzetten.

Nu vervolgde hij zijn loopbaan als honkbalnomade in Puerto Rico en Italië.  In 1989 was hij nog éénmaal actief in Nederland, als hoofdcoach van de Amsterdam Pirates.

Sinds 1997 woonde de tophonkballer van weleer in een Haags verzorgingshuis. Omroep West maakte in 2010 al een documentaire over Remmerswaal waarin te zien is hoe zijn leven veranderd was na zijn professionele loopbaan: