Laura Wissink – representing Team Kingdom of The Netherlands at the Women’s Softball World Cup Finals 2024
Ze is een speelster die je niet snel over het hoofd ziet. Zoals coach Ferenc Jongejan eens tegen haar zei: ‘je bent groot, luid en zichtbaar.’ Op het moment dat ze dat in haar voordeel ging gebruiken en zich bewust werd van haar emoties, is ze de catcher geworden die ze nu is. “Ik heb het spel en mijn mind onder controle”, vertelt Laura Wissink. Haar groei als speelster ging gepaard met een grote persoonlijke groei en hoewel ze zelf aangeeft niet zo makkelijk te praten, komt haar verhaal makkelijk en helder.
“Ja, ik heb wel een kleine verantwoordelijkheid op het veld”, stelt ze direct met enig gevoel voor understatement en een lach. “Maar ik ervaar geen druk, ik weet dat ik goed ben in wat ik doe. Welke ballen ik op welk moment moet vragen. Ik straal nu rust uit en weet de rust ook beter te behouden, situaties op het veld los te laten.”
De emotiepieken zijn golfjes geworden
Dat is in het verleden wel eens anders geweest. Toen ze in 2018 bij het team kwam, was haar state of mind naar eigen zeggen nog niet goed om als catcher te spelen. “Ik was heel prikkelbaar, wat sneller ontvlambaar. Voelde me vaak boos, maar wist eigenlijk niet wat er aan de hand was, waarom ik boos deed. Ik herkende mijn eigen emoties niet. Die bewustwording is gekomen dankzij veel gesprekken met mensen binnen ons team; de meiden, trainers, coach. Eva, Annemiek, Tjerk (Smeets, red.) hebben me echt geholpen. Hielpen me om mij uit te spreken, maar bijvoorbeeld ook met mijn medicatie. En tegelijkertijd werd ik accountable gehouden voor mijn acties.”
Waar Laura vroeger over de kook ging als er iets gebeurde wat zij niet eerlijk vond -een bepaalde situatie of een call van een scheidsrechter- weet ze inmiddels: ik heb er geen invloed op. “Nu denk ik: ok, het doet wat met me. Helpt het als ik wat doe? Nee. Wil ik het er later nog wel met het team over hebben? Ja of nee, en dan kan ik het vrijwel altijd loslaten. De pieken in mijn emoties zijn nu golfjes geworden. Ik ben bewust geworden van mijn emoties.” Lachend: “En ik kan ook niet zomaar meer weglopen, het team heeft mij nodig. En er zijn ook wel voordelen. Zo kan ADHD me hyperfocus geven, dan heb ik echt álles in de gaten.”
De verschillende emoties kunnen snel komen in een sport als softbal, wellicht sowieso in topsport. “Het bewust blijven zal daarom altijd een aandachtspunt voor mij zijn; het gaat niet vanzelf. Ik weet ook dat veel mensen deze struggleervaren, word door andere speelsters wel eens om hulp gevraagd hierbij. En die steun geef ik graag, ik heb die ook gekregen. In ons team zijn we niet bang om elkaar te helpen en krijg je de ruimte om je uit te spreken. Door ons programma ben ik de afgelopen jaren beter gaan softballen, maar het meest trots ben ik op mijn persoonlijke groei. Die is echt bizar.”
Het gevoel van de eerste bal vangen
Ervaringen die ze meeneemt uit eerdere toernooien? “Geloven en doen waar je goed in bent. Je niet te veel aanpassen. Ik kan niet wachten tot we er zijn. Om het gevoel van de eerste bal die je vangt en de eerste bal die je slaat, te voelen. Dat blijft elk toernooi opnieuw enorm spannend, maakt niet uit wie de tegenstander is. Alles trilt dan bij me: benen, handen, alsof mijn suiker tot min acht is gezakt. Maar ik bezwijk daar niet onder, weet dat dat gaat gebeuren, waardeer het een soort van. Ik weet dat ik het kan als ik er sta.”
“Als catcher is mijn relatie met de pitchers het belangrijkst. Het is mijn taak om ze beter te maken. Om de juiste ballen te vragen en daar zeker over te zijn, zodat zij graag op jou gooien. Als een pitcher dát uitspreekt, dat is het beste gevoel om te krijgen.”
“We zijn als team sterk. Pushen elkaar om het beste uit onszelf te halen. Ja, we zijn ready to go.” En wat denkt ze over de kansen? Ze besluit zoals ze het gesprek is begonnen: “Ik wil eigenlijk wel heel graag wereldkampioen worden.”
