Maxime van Dalen – representing Team Kingdom of The Netherlands at the Women’s Softball World Cup Finals 2024

Als negentienjarig jonkie speelt ze in 2015 haar eerste wedstrijd voor Team Kingdom of The Netherlands op het Europees kampioenschap in eigen land. Daarna speelde ze op één na alle toernooien met het team. En ja, het was een tranendal toen de laatste hoop op deelname aan het EK 2022 vervloog, maar daar op de tribune leerde Maxime van Dalen een belangrijke les. “Het was heel interessant om het team van buitenaf te bekijken. Ik vond ze er zo sterk uitzien, ze straalden enorm veel zelfvertrouwen uit. En ik besefte me: lichaamstaal is belangrijk. Big Body Language – ook als het even niet loopt, uitstralen dat het goed is. Dat het je niet raakt. Dat is zowel persoonlijk als voor het team belangrijk. En dat neem ik nu in alle wedstrijden mee.”

Terugkijkend hebben de lastige momenten in haar carrière voor de grootste inzichten en groei gezorgd. Haar blessure, het missen van de Olympische Spelen. “De Olympische Spelen waren voor mij het ultieme doel. Toen we ons niet plaatsten, stortte mijn hele wereld in. Mijn doel was weg. Tot ik mezelf op een dag aankeek in de spiegel en de vraag stelde: zijn de Olympische Spelen de enige reden dat ik op het veld sta óf sta ik daar omdat ik mezelf elke dag wil verbeteren en plezier heb in mijn sport.” Het antwoord was duidelijk. “Het is het belangrijkst dat je iedere dag iets vindt dat jou motiveert, dat je gedreven naar de training laat gaan, energie geeft. Zolang ik dat voel, ben ik ontspannen. Kan ik nog altijd elke dag beter worden.” 

Eén blik is genoeg

Ze vervolgt: “Dankzij mijn blessure ben ik mentaal enorm gegroeid. Op het moment dat het gebeurde, was mijn eerste gedachte: ik kan niet naar het EK. Direct daarna: is dit het? Is dit de blessure die een einde aan mijn carrière maakt? Het is interessant om te zien hoe belangrijk een toernooi is -ik denk voor alle sporters- en hoe je daar volledig naar toe leeft. Maar uiteindelijk is je gezondheid het belangrijkst, wil je ook na je topsportcarrière normaal kunnen leven.” Lachend: “Dat je gewoon blij bent als je weer kunt stofzuigen.” En dan serieus: “Ik ging altijd net iets te ver. Gaf mijn (lichamelijke) grenzen niet goed aan, vroeg niet gemakkelijk om hulp. Nu moest dat wel in mijn revalidatieproces. Dat heeft me ook op persoonlijk vlak veel gegeven.”

In alles wat Maxime zegt, hoor je hoeveel ze geniet van het spel. Van de energie in het team. Met sommige meiden speelt ze al vanaf dag één samen. “We hebben veel samen opgebouwd, met elkaar meegemaakt. We kennen elkaar door en door. In het veld is één blik vaak al genoeg. We weten van elkaar wat we gaan doen en wat we aan elkaar hebben. In het veld wil ik continu dat vertrouwen en het ‘altijd hard gaan’ uitstralen. Dat de bal altijd naar mij kan. Het is zo vet als ik om me heen kijk, we elkaar aankijken en ik voel dat we hetzelfde voelen: dit gaan we pakken.

Vlinders in je buik

In haar interview sprak Lindsey Meadows uit dat ‘dit het beste Koninkrijksteam is waarin ik ooit heb gespeeld’. Maxime voelt dat ook. “Wij hebben wat speciaals. Ook in hoe we elkaar blijven triggeren om de beste versie van onszelf te zijn. Vorige week speelde ik tegen Brenda, ze sloeg de bal bijna het park uit. Ja, ze is dan mijn tegenstander, maar ik kon er ook van genieten. Dan denk ik: heerlijk, zij is ook klaar voor de WK.” 

“We hebben zo veel kwaliteit in het team, niet normaal. Soms denk ik: ‘wauw, we zijn echt goed’. We geloven er ook echt in. Vorig jaar zijn we wakker geschud, op de laatste dag van de WK-voorronde zag je het vuur eruit komen. Een gevoel van vlinders in je buik. Zolang je dat voelt als speelster en binnen het team, dan zit je goed. Dan ben je moeilijk te verslaan.”