Deze week reist Team Kingdom of the Netherlands Women’s Fastpitch Softball af naar Canada om daar deel te nemen aan de Canada Cup. Dat doet het met de kersverse jubilaris Cindy van der Zanden in de gelederen. Van der Zanden speelde in juni tegen Taiwan al weer haar 100ste interland. Tijd voor een uitgebreid interview met de utility player van het Koninkrijksteam.

Tekst: Emma Dijkstra

Honderd interlands. Voor veel sporters een droom, voor Cindy realiteit. Toch moet ze lachen als haar wordt gevraagd naar haar allereerste wedstrijd. “Mijn eerste officiële toernooi herinner ik me nog wel,” zegt ze, “maar mijn allereerste interland? Geen idee meer!” Wat haar wél helder voor de geest staat, zijn de momenten die er echt toe deden: het EK in 2022, waar het team goud pakte, en vooral het WK van vorig jaar. “De strijd om brons tegen Canada was voor mij heel bijzonder. We waren echt op de top van ons kunnen. Dat teamgevoel was zó sterk, dat vergeet ik nooit meer.” Het tekent haar: bescheiden, met oog voor het grotere geheel. En die groei? Die blijkt uit alles.

Van A-status naar vaste waarde

Cindy begon in 2016 bij Oranje. In 2017 kreeg ze haar A-status (dat betekent dat ze officieel tot de nationale selectie behoort en topsportstatus krijgt via NOC*NSF), maar ze was toen nog volop in ontwikkeling. “De eerste drie jaar werd ik nog niet geselecteerd voor grote toernooien. Pas in 2019 mocht ik écht mee.” Wat haar in het team bracht? “Ik denk mijn rol als teamspeler. Ik was altijd bezig met het groepsgevoel en zorgen dat iedereen het naar z’n zin had.”

In de loop der jaren is die rol veranderd. Ze groeide niet alleen als persoon, maar ook als sporter. Waar ze eerst vooral energie stak in het teamgevoel, is ze inmiddels ook technisch en mentaal van grote waarde. “Ik voel nu echt dat ik erbij hoor. Ik ben gegroeid in het spel, in mijn positie op het veld, en ook in mijn zelfvertrouwen.”

Sterker, scherper en nog steeds zichzelf

Die persoonlijke groei is misschien nog wel het meest zichtbaar buiten het veld. “Ik ben een stuk beter geworden in confrontaties. Vooral in het geven ervan. Vroeger vermeed ik dat liever. Nu durf ik mijn mening te geven en sta ik sterker in mijn schoenen.” Toch is ze in de kern nog steeds dezelfde Cindy. Als haar teamgenoten haar in drie woorden zouden omschrijven, denkt ze: teamspeler, betrouwbaar en perfectionistisch. “Maar dan wel vooral naar mezelf toe, hoor.”

Haar kracht in het team zit hem in een mix van factoren. “In het begin droeg ik vooral bij aan de sfeer en dynamiek. Dat had ik van nature. Nu komt daar ook het technische aspect bij. Mentaal kan ik ook wat toevoegen, maar dat blijft een leerproces. Het technische leer je met uren maken, het mentale met ervaring. Daar blijf ik aan bouwen.”

Hoogtepunten, mensen en balans

Over de hele wereld heeft Cindy toernooien gespeeld, maar één ervaring blijft haar het meest bij: het WK van vorig jaar. Niet alleen vanwege de prestaties, maar ook omdat het team daar echt één geheel werd. “We hebben samen gebouwd aan onze teamcultuur. Dat kostte tijd. Het ging niet altijd vanzelf, maar vorig jaar zetten we voor het eerst alles opzij voor het grotere geheel. Daar ben ik echt trots op.”

Buiten het veld zorgt Cindy goed voor zichzelf. Ze heeft een baan, iets wat haar helpt om balans te houden. “Een boekje lezen, een serie kijken, even ontspannen — dat doet me goed.” En achter de schermen? Daar staan haar zus (haar diehard fan), haar ouders en haar vriend altijd voor haar klaar. Ook vrienden, zowel van het veld als daarbuiten, vormen een belangrijk vangnet.

Dromen van het wereldpodium

Ze heeft al 100 interlands op haar naam staan, maar dromen heeft ze nog genoeg. “Ik wil heel graag een medaille winnen op een wereldpodium. De Olympische Spelen blijven natuurlijk een droom, maar ik weet niet hoe realistisch dat is. Dus nu focus ik me eerst op die wereldmedaille.”

Een specifiek aantal interlands heeft ze niet in haar hoofd. “Ik ben slecht met statistieken,” lacht ze. “Mijn focus ligt op genieten. Het was een lange weg naar de top. Als ik op een dag niet meer geniet, dan weet ik dat het tijd is om iets anders te gaan doen.”

Erfenis voor de volgende generatie

Wat ze hoopt na te laten aan jonge speelsters? Een duidelijk signaal: hard werken loont. “Ik ben daar denk ik het levende bewijs van. Het ging niet vanzelf, maar ik ben er toch gekomen. Ik hoop dat meiden die ook keihard moeten knokken zich daarin herkennen.”

Als ze haar jongere zelf een boodschap mocht meegeven, zou het zijn: “Je mag best perfectionistisch zijn, maar vergeet niet te genieten. Sta soms even stil en besef hoe mooi dit spelletje is.”

En mocht er ooit een Netflix-documentaire over haar carrière komen? Dan heeft ze de titel al klaar: The Bumpy Road of a Softball Player. Lachend voegt ze toe: “Als eindscène zou ik dan willen dat ik een medaille op een wereldpodium win — maar goed, die scène moet nog even worden opgenomen.”